Archives

Escape the city myth

Είναι πλέον κοινή ομολογία ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε μπουχτίσει από αρθράκια διάσπαρτα στον τύπο –free ή σκλαβωμένο– που υμνούν τα περίφημα urban vibes της Αθήνας, τα οποία βρίσκονται παντού, από το σούπερ ντούπερ ψαγμένο καφέ στη Σκουφά μέχρι το ‘καλτ’ (?) τυροπιτάδικο του κυρ Θανάση στην κάτω γειτονιά. Από παντού φαίνεται να αναδύεται μια ιδιότυπη ατμόσφαιρα, ένα μεθυστικό ελιξίριο ή κάτι τέλος πάντων, που μεταμορφώνει ως δια μαγείας το κάθε σημείο και την κάθε στιγμή σε μυσταγωγική εμπειρία, ή, στη χειρότερη περίπτωση, σε ένα αξιομνημόνευτο πολιτισμικό γεγονός. Και το οποίο φυσικά, αν θέλεις να είσαι κι εσύ στο κόλπο, οφείλεις να οσμίζεσαι με κάθε ευκαιρία. Ο κάθε δρόμος πλέον έχει τη δική του ιστορία και ο κάθε περαστικός μετατρέπεται σε εκφραστή μεταμοντέρνων τάσεων κι έγκριτης αστικής προβληματικής.

Κι αναρωτιέμαι, μετά από αναγνώσεις δεκάδων τέτοιων κειμένων, πάντα έτσι μαγευτική ήταν η Αθήνα και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια; Βέβαια, είναι αλήθεια ότι αυτός που μεγαλώνει σε έναν τόπο δεν πολυασχολείται με τέτοια πράγματα: Είτε πρόκειται για πόλη, είτε για χωριό, οι εικόνες του καταγράφονται από την αρχή στην ασυνείδητη μνήμη του κατοίκου, χωρίς αυτός να μπαίνει στη διαδικασία περαιτέρω αναζητήσεων. Απλά, πάει εκεί που είναι να πάει και κάνει αυτά που είναι να κάνει, χωρίς να σεληνιάζεται από υπογείως γοητευτικά φρου φρου κι αρώματα. Γιατί η ίδια η ζωή είναι κατά βάση μια καθημερινή, αυτοματοποιημένη διαδικασία, χωρίς ψυχαναγκαστικές κατηγοριοποιήσεις και επιμελώς αυθόρμητα σκιρτήματα.

Τι έχει όμως τώρα αλλάξει και ένα νέο είδος λυρικού λόγου φαίνεται να ξεπηδά, με αφορμή τους δρόμους και τα στενά της Αθήνας; Κατ’ αρχήν το προφανές: Οι οδηγοί πόλης πρέπει να γεμίσουν κάθε βδομάδα τις σελίδες τους, μεταμορφώνοντας τη φυσική ροή της ζωής μας στην πόλη, σε ένα αφύσικο lifestyle. Ποια όμως είναι τα ‘λαγωνικά’ που κάθε βδομάδα οσμίζονται και καινούργιες μυρουδιές αστικής καθαρότητας; Ο ρόλος αυτός είναι κατ’ αρχήν αφύσικος για έναν Αθηναίο, αφού μόνο πραγματικά ξεχωριστές στιγμές μπορούν να ξεπεράσουν το φίλτρο της καθημερινότητας και να μετουσιωθούν σε εμπειρία αξιομνημόνευτη. Για εύκολες, εβδομαδιαίας συχνότητας, συγκινήσεις είναι λοιπόν απαραίτητη η ανεξοικείωτη ματιά του επισκέπτη-εξερευνητή.

Γι’ αυτό και, τελικά, δεν είναι τυχαίο ότι ένας μεγάλος αριθμός από τους συντάκτες των άρθρων για την Αθήνα έχουν έρθει από άλλες πόλεις της Ελλάδας. Έτσι, με την ιδέα της ‘πρωτεύουσας’ να έχει εγγραφεί στο σκληρό τους δίσκο ως ένα a priori μέρος εξωτικού προορισμού, ανακαλύπτουν, στις φρέσκιες γι’ αυτούς εικόνες της Αθήνας, τις παραπάνω αύρες, ατμόσφαιρες και τα παρελκόμενα ευγενή στοιχεία.

Κι όμως, οι εντυπώσεις αυτές δεν οφείλονται στην καθαρή κι αισθητικά ευαίσθητη ματιά τους. Το αντίθετο μάλιστα, οφείλονται στις στερεοτυπικές εικόνες τους για την Αθήνα, που, επεμβαίνοντας παραμορφωτικά, σχηματίζουν το τελικό αποτέλεσμα με βάση τις ενυπάρχουσες δικές τους προσδοκίες και προκαταλήψεις. Και –το κυριότερο– προβάλλοντας σ’ αυτό, εμμέσως πλην σαφώς, τη δική τους προσωπική εικόνα επιτυχίας και καταξίωσης: Αυτό που για κάποιον ντόπιο είναι απλά η κατεστημένη καθημερινότητα, για τους νέους (και πάντα καλοδεχούμενους, για να μην παρεξηγούμαστε) συμπολίτες μας είναι το προσωπικό τους έβερεστ. Όχι μόνο η μετάβασή τους στην Αθήνα, μα και η δημιουργία ‘έγκριτων’ δημοσιογραφικά κειμένων για τις ημέρες και για τις νύχτες της!

Βέβαια, η παραπάνω εξέλιξη δεν είναι απαραίτητα κακή - αν και είναι ομολογουμένως παράδοξο να παραδίδουν μαθήματα know how και know where για μια πόλη οι μέχρι πρότινος επισκέπτες της. Το θέμα είναι ότι κάπου εδώ αρχίζει η γνωστή ιστορία της υπερβολής και της αβάσιμης φημολογίας, με περιγραφές που θαρρείς πως αναφέρονται σε διαφορετικό χωροχρόνο. Και με την Αθήνα να συνεχίζει στη δική της παράλληλη, μοναχική και δύσκολη πορεία. Σαν μια ακόμη μοναχική και δύσκολη πόλη.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Αισθητικός φασισμός

Είναι πολλές φορές που, παρακολουθώντας την εκπομπή «Άλλαξέ το» –αυτή με τον διακοσμητή πρώην ‘survivor’– με έτρωγε το χέρι μου να την κράξω δημοσίως και εγγράφως. Το άφηνα όμως, γιατί η τηλεκριτική είναι από τα πιο εύκολα πράγματα που μπορεί να γίνουν. Βλέποντας όμως την έναρξη της τρίτης της σεζόν, με τον παρουσιαστή, ενθαρρυμένο από την καταξίωσή του ως επίσημο μετρ της διακόσμησης, να έχει αναπτύξει μια αυτοκρατορικά αλλοπαρμένη διάθεση, θα το πω και παραέξω: Κατά την ταπεινή μου γνώμη πρόκειται για την πιο ελιτίστικη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης. Με έναν υφέρπων φασισμό που ξεγλιστρά αρχικά απαρατήρητος, καθότι αφορά τον απολιτίκ χώρο της διακόσμησης, που όμως δεν παύει –από τη φύση του– να έχει και κοινωνικές προεκτάσεις.

Σαφέστατα, ο παρουσιαστής δεν εισέβαλε σε κανενός το σπίτι με το ζόρι, για να επιβάλλει τις απόψεις του περί γούστου και οικιακού στιλ - αντιθέτως οι αιτήσεις του κόσμου στην εκπομπή του είναι διαρκώς υπεράριθμες. Λογικό είναι: Μεγάλη πρόκληση η εντελώς δωρεάν αλλαγή του σπιτιού, και μάλιστα σε ένα χώρο φαντεζί και σούπερ τρέντι, σαν αυτούς που φιγουράρουν στα περιοδικά και στα πολύχρωμα πάνελ της τηλεόρασης. Στις περισσότερες μάλιστα περιπτώσεις πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν καν την οικονομική δυνατότητα να εκμοντερνίσουν το σπίτι τους, ενώ οι υπόλοιποι προφανώς θεωρούν τους εαυτούς τους ανίκανους να δημιουργήσουν αυτοί κάτι τόσο προχωρημένο.

Κάπως έτσι λοιπόν ορμά στα συνήθως πεπαλαιωμένα σαλόνια ο διακοσμητής της εκπομπής, κι αφού πρώτα περιγελάσει στα μούτρα των ιδιοκτητών το κιτς και τη μπαναλιτέ του υπάρχοντος χώρου, αρχίζει τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, για την εκ θεμελίων αλλαγή του. Σχέδια που απαραιτήτως περιλαμβάνουν μεγάλες ποσότητες εκτυφλωτικά έντονων χρωμάτων. Φυσικά, το προφίλ των κατοίκων του σπιτιού, το εξωτερικό του κτιρίου και το ύφος της γειτονιάς δεν λαμβάνεται ιδιαίτερα υπ’όψιν. Έτσι, για παράδειγμα, ένα παλιό διώροφο του ‘60 στην Ηλιούπολη κατέληξε να είναι στο εσωτερικό του σαν κραυγαλέου χρωματισμού λονδρέζικος χώρος διασκέδασης.

Επίσης, μου είναι δύσκολο να φανταστώ τους απλούς, λαϊκούς ανθρώπους, που μέχρι πρότινος ζούσαν με τα σεμεδάκια και τα σκρίνια τους, να αντέχουν περισσότερο από μια βδομάδα μέσα στους έξαλλα βαμμένους τοίχους, χωρίς ψυχοτραυματικές παρενέργειες - εγώ τουλάχιστον δεν θα άντεχα. Ούτε μπορώ να φανταστώ τον κυρ Ανέστη τον μηχανικό, που θα γυρνά κατάκοπος το μεσημέρι από το συνεργείο, να αράζει στον φούξια καναπέ του αγναντεύοντας τις καναρινί κουρτίνες. Δεν έχω φυσικά τίποτα με τον συμπαθέστατο κύριο Ανέστη, μα δεν είναι ο άνθρωπος που προσδιορίζει τον χώρο του κι όχι ο χώρος τον άνθρωπο;

Βέβαια, το αποκορύφωμα είναι η ώρα της αποκάλυψης του νέου σπιτιού, στους ανυποψίαστους μέχρι τότε ενοίκους του: Οι άνθρωποι συγκινούνται μέχρι δακρύων, μην πιστεύοντας στα μάτια τους ότι έχουν πλέον και αυτοί ένα τόσο τρέντι σπίτι, ενώ ο διακοσμητής-Δημιουργός συγκινείται κι αυτός αυτάρεσκα, χαρούμενος που σκόρπισε τα φώτα της μόδας και στον μπίθουλα, τα σαλόνια του οποίου είχε πριν λίγο απροκάλυπτα χλευάσει.

Κάτι που φυσικά δεν ξεχνάει μέχρι την τελευταία στιγμή, γι’αυτό και ζητάει από τους ενοίκους να του δώσουν το σουβενίρ του: Δηλαδή το κατά τη γνώμη του πιο κακόγουστο αντικείμενο του προηγούμενου σπιτιού! Το οποίο περιγελά μπροστά στην κάμερα για μια ακόμη φορά, χωρίς φυσικά να τον απασχολεί η συναισθηματική του αξία για τους πρώην ιδιοκτήτες του, ούτε το ότι γι’αυτούς ίσως ήταν ένα από τα ωραιότερα αντικείμενα του σπιτιού τους.

Μπορώ πάντως να φανταστώ την αιτία της εμμονής του: Σύμφωνα με γνωστό κανόνα στιλιστικής ματαιοδοξίας, το συνειδητό –εν είδη ειρωνείας– kitsch είναι άποψη. Κι αν μιλάμε για ολόκληρη συλλογή από κακόγουστα αντικείμενα, ‘τότε το πράγμα ξεπερνά τα όρια του kitsch και μεταμορφώνεται σε έγκριτο cult’, σκέφτεται ο παρουσιαστής και μαζεύει και το επόμενο ‘λάφυρο’. Αποκτώντας μαζί του επάξια και τον τίτλο ‘Αννίτα Πάνια της διακόσμησης’.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Nature’s child

“ …Έτσι για να θυμόμαστε ότι η ζωή είναι μια φονική μάχη και ότι η φύση δεν είναι "φίλος" μας και δεν μπορούμε να ζήσουμε σε αρμονία μαζί της. Η μόνη αρμονία με τη φύση είναι ο ...θάνατος” έγραψε πριν λίγες ημέρες ο Αντώνης μιλώντας για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την ζωή στη άγρια φύση. Αυτό βέβαια είναι κάτι που έχουμε πάρει χαμπάρι από παιδιά: Με τον επιστημονικό χαρακτήρα των ντοκιμαντέρ να μην επιτρέπει κανενός είδους εικονοκρισία, εκεί που καθόμασταν μπροστά στην τηλεόραση να πάρουμε μια ακίνδυνη ψυχαγωγική δόση από το φυσικό περιβάλλον, καταλήγαμε να βλέπουμε αιματοχυσίες που θα ζήλευαν κι οι πιο ακατάλληλες σπλατεριές του μεταμεσονύχτιου προγράμματος.

Δεν θα πάω και πολύ μακριά, παρά μέχρι τον απόλυτα ελεγχόμενο, από τα χεράκια του κηπουρού πλασμένο κήπο της πολυκατοικίας μου: Χαλαρώνοντας στη βεράντα, έχω ήδη παραστεί μάρτυρας σε δύο τρεις ανελέητους γατοκαβγάδες (συνηθισμένο θέαμα βέβαια και από τους δρόμους της γειτονιάς, με ηχητικά εφέ που κάνουν τα ντουβάρια να τρίζουν), αλλά και ενός αποτρόπαιου και χυδαίου βιασμού χελώνας - υπό την υπόκρουση εξίσου ανατριχιαστικών κοπανημάτων! (η στατιστική που λέει ότι τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν στο σπίτι είναι για τη χελώνα …μονόδρομος).

Ειδυλλιακή λοιπόν φύση δεν υπάρχει, πέραν από τις φωτογραφίες των καρτ ποστάλ, άντε κι από τα απολύτως ελεγχόμενα, για τουριστική κατανάλωση προοριζόμενα σαφαροτόπια. Λίγο παραέξω να πάει ο άνθρωπος κι ο κίνδυνος καραδοκεί: Το ποτάμι που ξεχείλισε, ο κεραυνός που βρόντηξε, η θανατηφόρα οχιά που δάγκασε, η πεινασμένη αρκούδα που όρμησε. Κάπως έτσι, στο πι και φι, γυρνά ο ανυποψίαστος σύγχρονος άνθρωπος πολλά πολλά χρόνια πίσω στην ιστορία του. Γίνεται και πάλι ένα πλάσμα γυμνό κι ανυπεράσπιστο στις βίαιες δυνάμεις της φύσης, ορατές ή ύπουλες.

Αυτός είναι άλλωστε κι ο λόγος που ο άνθρωπος κατέληξε να γίνει ‘ον κοινωνικό’: Παρά τα όσα μας λένε κάθε μέρα η τηλεόραση και τα περιοδικά, ο απώτερος στόχος της ανθρώπινης συμβίωσης δεν ήταν οι βραδινές έξοδοι με την κούρσα και όλα τα παρελκόμενα, μα η ανάγκη να ταμπουρωθούν απέναντι στο σκληρό φυσικό περιβάλλον που τους απειλούσε, γεμάτο αιμοβόρα, πολύ δυνατότερα από τους ανθρώπους ζώα.

Η μόνη λύση λοιπόν για την ανθρώπινη επιβίωση σε μια άνομη και αήθη φύση, ήταν η δημιουργία ενός τόπου έξω από τη ζούγκλα της, όπου ο άνθρωπος θα λύγιζε την μέχρι τότε αδιαμφισβήτητη δύναμή της, θέτοντας σε αυτήν τους δικούς του κανόνες. Ο άνθρωπος ενάντια στην μητέρα φύση, ήταν ο μόνος τρόπος για την επιβίωση αυτού του ευάλωτου μα και πανέξυπνου παιδιού της.

Μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα, ο άνθρωπος έχει κερδίσει το προπατορικό στοίχημα και με το παραπάνω: Ολόκληρη σχεδόν η γη έχει τεθεί στην εξουσία του, εκατοντάδες ζώα έχουν μετατραπεί σε υπηρέτες του σπιτιού και της κοιλιάς του, η πανίδα και η χλωρίδα υποφέρει και εξαφανίζεται από τον ασύδοτο επεκτατισμό του. Μετά από τόσα χρόνια, οι έννοιες ‘φύση’ και ‘άνθρωπος’ έχουν αποξενωθεί η μία από την άλλη, σαν δυο αντίπαλοι σε ευθεία αντιπαράθεση, με τους ρόλους τους ξεκάθαρους: Η καλή φύση και ο κακός άνθρωπος.

Σα να ξεχνάμε όμως ότι αυτό που στην ουσία κάνει ο άνθρωπος, είναι να υπακούει στις ίδιες τις φυσικές επιταγές - αυτές που θέλουν νικητή τον ισχυρότερο, χωρίς να νοιάζονται για τον πόνο του ηττημένου και για το αίμα του σκοτωμένου. Όπως και στα ντοκιμαντέρ που λέγαμε παραπάνω, μόνο που τώρα είναι η φύση ολάκερη που αιμορραγεί, παραδομένη στην αυτοκαταστροφική της μοίρα: Πληρώνοντας το θρίαμβο του πιο προκομμένου της παιδιού…

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

A new star is born....

Ήταν σχεδόν συγκινητικό... Ανάκατες εικόνες από το παρελθόν... Άλλη ήταν η ομάδα της πόλης τότε, ο Παναρκαδικός, αλλά αυτά στις επαρχιακές πόλεις μικρή σημασία έχουν. Κυριακές μεσημέρια, με το στομάχι χορτασμένο, στην τσέπη ένα δεκάρικο χαρτζιλίκι για κωκ ή τρούφα στο ημίχρονο, παίρναμε το δρόμο για το γήπεδο... Ένα μικρό άγχος αν θα καταφέρουμε να μπούμε τσάμπα, ο κυρ-Μήτσος ήταν αυστηρή πόρτα, το ύψος μας πρόδιδε, αλλά πάντα βρισκόταν κάποιος «θείος» να μας πάρει από το χέρι και να μας περάσει από τη μαγική πύλη. Λαϊκά τραγούδια στα μεγάφωνα, διαφημίσεις τοπικών βουλκανιζατέρ, ο τελευταίος δίσκος του Λεωνίδα Βελή, κόσμος πάντα πολύς, εμείς η μαρίδα, άντρες κυριακάτικοι μακριά από την γκρίνια της γυναίκας, ο δάσκαλός μας με ψευτοαυστηρό ύφος, οι γραφικοί της πόλης... Η ομάδα βολόδερνε στη γ’ κατηγορία, το όνειρο της πόλης για β’ εθνική έμενε πάντα απραγματοποίητο, μεγάλη ομάδα δεν είχαμε δει ποτέ από κοντά, και για χρόνια θα θυμόμαστε εκείνη την πρόκριση στο κύπελλο με την δυνατή τότε Δόξα Δράμας. 1-0! Σαν χτες... Ένα συννεφιασμένο απόγεμα του 1983...

Ο Αστέρας ήταν η δεύτερη ομάδα της πόλης. Ενίοτε και η τρίτη... Το γηπεδάκι του στα Αρσενέικα, αρκετό ποδαρόδρομο έξω από την πόλη, ήταν το δικό μας Γουέμπλεϊ. Το γήπεδο για τα ...επίσημα ντέρμπυ με τις άλλες γειτονιές... Διοτίμας εναντίον Βάρβογλη, Κιλκίς εναντίον Δήμητρος... Κατάξερο, σκληρό, ξεσκίζαμε τα γόνατα μας, οι μανάδες φώναζαν, αλλά η ηδονή μας μεγάλη να παίζουμε σε γήπεδο με γραμμές, με κανονικά δοκάρια, έστω και χωρίς δίχτυα... Γύρω συρματόπλεγμα, μια υποτυπώδης τσιμεντένια εξέδρα των 100 ατόμων, αρκετή για όσους ήθελαν να δουν τις ηρωικές αναμετρήσεις με τη Μελιγού, τις Βρασιές, τον Ηρακλή Βερβένων... Πιο «δική» μας ομάδα ο Αστέρας, πολλοί παίκτες ήταν συμμαθητές μας στο λύκειο... Τα χρόνια πέρασαν, ο Παναρκαδικός χρεώθηκε και βυθίστηκε, τα λεφτά τα πολλά με άρωμα πετρελαίου ήρθαν από μακριά και άλλαξαν τη μοίρα του Αστέρα... Αυτό που βλέπω στην τηλεόραση είναι άραγε εκείνο το γηπεδάκι των παιδικών μου χρόνων;

Σήμερα ξέρω ότι φίλοι καρδιάς, φίλοι μακρινοί, φίλοι σχολικοί, φίλοι που έχουμε χαθεί, έτσι χωρίς λόγο, γιατί απλώς σε χωρίζει το κύμα της ζωής, παιδιά που κλωτσήσαμε ατέλειωτες ώρες το τόπι στις αλάνες, ο «Μπλαχίν», ο «Ζίκο», ο «Ρούμε», όλοι αυτοί κάπου θα χαίρονται κι αυτοί, σαν να μας συνδέει ένα νοητό νήμα, και μια γλυκιά συγκίνηση με διαπερνά...

Αντώνης Ξαγάς

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

The fat of the land

Τσούρας, Πάγκαλος, Βενιζέλος, Βερελής, Λιάπης.

Υπήρξαν υπουργοί μεταφορών και είχαν την Ολυμπιακή στη δικαιοδοσία τους. Συνέβαλαν στην κατασπατάληση δισεκατομμυρίων με την επιλογή ανίκανων διοικήσεων, χιλιάδων ρουσφετολογικών προσλήψεων, δωρεάν μεταφορών ψηφοφόρων και ημετέρων. (Γνωρίζετε π.χ. πως όταν 60 δημοσιογράφοι ακολουθούν τον Πρωθυπουργό στην Αυστραλία, τα εισιτήρια τους δεν τα πληρώνει η εφημερίδα ή το κανάλι αλλά… εσείς;)

Η Ολυμπιακή μάλλον θα κλείσει. Δεν μπορεί να μείνει η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Οι κακές γλώσσες λένε πως οι …γάτοι έχουν επενδύσει προ πολλού στην Aegean.

Τσούρας, Πάγκαλος, Βενιζέλος, Βερελής, Λιάπης.

Στην Ιαπωνία θα αυτοκτονούσαν απ’τις ενοχές. Σε τριτοκοσμική χώρα ίσως να τους κρεμούσαν με συνοπτικές διαδικασίες. Στην Ελλάδα αν ένας επιχειρηματίας ζημιώσει χοντρά το κράτος από ανικανότητα ή δόλο σαπίζει στη φυλακή. Εκτός αν λέγεται Γούμενος ή Μπατατούδης ή Μάκης Ψωμιάδης.

Αν δε, λέγεται Βενιζέλος μπορεί να προωθηθεί ως ο νέος Μεσσίας στον οποίον θα πιστέψουν εκατομμύρια αφελείς.

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati